Ο άνθρωπος του Bicor 15.000 π.χ Βαλένθια , Ισπανία
 Οι μέλισσες είναι μια από τις αρχαιότερες μορφές ζωής , από τους προϊστορικούς χρόνους,που ξεκινάει από το 7000 π.χ η λίθινη εποχή του homo sapiens οι άνθρωποι ήξεραν να παίρνουν το μέλι και να το χρησιμοποιούν στη διατροφή τους αλλά και σαν φάρμακο στην Ιατρική . Επί πολλούς αιώνες το μέλι ήταν η μόνη γνωστή γλυκαντική ουσία. Τα προϊόντα της μέλισσας και ιδιαίτερα το μέλι, είχαν μια συνεχή παρουσία σ’ όλες της περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Αρχαίοι λαοί, όπως οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Σουμέριοι, και οι Χετταίοι, είχαν εντάξει το προϊόν στην διατροφή τους ως θεραπευτικό και φαρμακευτικό μέσο. Αρχαία Αίγυπτο Η μελισσοκομία έχει αρκετά παλιά παράδοση. Σε διάφορες ζωγραφικές παραστάσεις, που βρέθηκαν στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, εικονίζονται άνθρωποι που ασχολούνται με τη μελισσοκομία.  Στην Αιγυπτιακή μυθολογία, «όταν ο Θεός Ρα έκλαψε, τα δάκρυα του έπεσε στο έδαφος και μετατράπηκαν σε μέλισσες. Οι μέλισσες άρχισαν να χτίζουν και να δουλεύουν πάνω σε κάθε είδος άνθος από το βασίλειο των φυτών. Έτσι, δημιουργήθηκε το κερί και το μέλι από τα δάκρυα του Θεού Ρα.Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι προσέφεραν στους θεούς τους κηρήθρες με μέλι σαν πολύτιμο δώρο για να δείξουν την αφοσίωση τους και για να ικανοποιήσουν την λατρευτική τους ανάγκη. Κατά το 12 ο αιώνα π.Χ., ο Ραμσής Β προσέφερε 15 τόνους μελιού στο θεό του Νείλου. Δοχεία με μέλη θάφτηκαν μαζί με τους νεκρούς ως τροφή για τη μετά θάνατο ζωή. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει πήλινα δοχεία γεμάτα με μέλι σε τάφο ενός Φαραώ στην πόλη της Θήβας. Επιγραφή σε πήλινο δοχείο έχει ως εξής:" καλής ποιότητας μέλι".. Μεγάλες ποσότητες μελιού σε δοχεία βρέθηκαν και στον τάφο του Τουταγχαμών . Θάβοντας τους νεκρούς (ειδικά η αριστοκρατία) με μέλι ήταν κοινή πρακτική στην Αίγυπτο, τη Μεσοποταμία , και άλλες περιοχές. Οι Φαραώ χρησιμοποιούσαν επίσης το μέλι στις εορταστικές εκδηλώσεις του γάμου τους. Το έθιμο αυτό είχε άμεσες συνέπειες στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό αλλά και στην μεσαιωνική Ευρώπη. Οι Νεόνυμφοι έπιναν κρασί από μέλι (υδρόμελι) για ένα μήνα μετά τη γαμήλια τελετή για καλή τύχη και ευτυχία. . Το τελετουργικό προκάλεσε την φράση "ταξίδι του μέλιτος ", ένα έθιμο που εξακολουθεί να εφαρμόζεται και σήμερα. Αιγυπτιακά ιερογλυφικά που χρονολογούνται τουλάχιστον 3.000 χρόνια, δείχνουν ότι το μέλι έχει χρησιμοποιηθεί ως γλυκαντική ουσία στην ανάμειξή του με διάφορα φρούτα, καρύδια, βότανα και μπαχαρικά σε γλυκά ψωμιά και αρτοσκευάσματα. Η πρώτη γραπτή μαρτυρία της μελισσοκομίας μπορούν να αναχθούν στην Αίγυπτο από το 2400 π.Χ. περίπου.Τα ανάγλυφα των κυψελών που απεικονίζεται στην αρχαία Αίγυπτο είναι πολύ παρόμοια με τα υφαντά ψάθινα καλάθια καλυμμένα με πηλό που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται στο Σουδάν σήμερα. Οι Ναοί διατηρούσαν μέλισσες, ώστε να ικανοποιηθεί η ζήτηση για το μέλι ως προσφορές στους θεούς, καθώς και για άλλες οικιακές χρήσεις, καθώς και στη ναυπηγική, και ως συνδετικό μέσο για τα χρώματα και στη χύτευση μετάλλων . Η μελισσοκομία στην αρχαία Αίγυπτο.(Τάφος του Pabasa)διακρίνουμε κυλινδρικές κυψέλες από πηλό. Στην αρχαία Αίγυπτο , το μέλι έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Σύμφωνα με τον πάπυρο Ebers το μέλι αναφέρεται 147 φορές.  Στην αρχαία Αίγυπτο, το μέλι ήταν η μόνη δραστική ουσία, σε μια αλοιφή που περιγράφεται στο πάπυροEbers για την εφαρμογή στη χειρουργική πληγή της περιτομής.Διευκρινίζει επίσης ότι μια αλοιφή για το αυτί είναι κατασκευασμένη από ένα τρίτο με μέλι. Το μέλι προσφέρει αρκετή προστασία απέναντι στα είδη των βακτηρίων που είναι πιθανότερο να μολύνουν τις πληγές.Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι πολλά από τα καλλυντικά της Κλεοπάτρας είχαν για βασικό τους συστατικό το μέλι .  Μινωική Κρήτη Στην Κρήτη κατά τις ανασκαφές στην Φαιστό βρέθηκαν πήλινες κυψέλες της Μινωικής εποχής (3.400 π.Χ.) πολύ αρχαιότερης της Ομηρικής. Στην ίδια εποχή ανήκει επίσης το χρυσό κόσμημα που παριστάνει σύμπλεγμα δύο μελισσών, οι οποίες βαστάζουν κηρήθρα προερχόμενη από την πήλινη κυψέλη σωλήνα, όπως και άλλο χρυσό κόσμημα σε σχήμα μέλισσας, που βρέθηκε στις ανασκαφές της Κνωσού. Στην αρχαία πόλη της Κνωσού βρέθηκε επίσης πινακίδα με την επιγραφή: «Πάσι Θεοίς Μέλι: ΑΜΦΟΡΕΥΣ 1» δηλαδή: «Προσφέρεται σε όλους τους θεούς μέλι: ένας αμφορέας». Η φράση είναι γραμμένη στο συλλαβικό αλφάβητο της Γραμμικής Β’ τον 14ο αιώνα π.Χ. και μεταφράστηκε από τον Βρετανό αρχιτέκτονα Μιχαήλ Βέντρ (Michael Ventris) το 1952. Η μέλισσα και το μέλι είχαν πολλή σημαντική θέση και στον μινωικό πολιτισμό αυτό αποδεικνύεται από τα αρχαιολογικά ευρήματα που απεικονίζουν μέλισσες . Σε απόσταση 500 μέτρων περίπου προς βορρά κοντά στην ακτή ,του μινωικού ανακτόρου των Μαλίων , ανασκάφηκε το 1921 η μεγάλη Παλαιοανακτορική νεκρόπολη , στην περιοχή "Χρυσόλακκος", οι ανασκαφές , έφεραν σε φως , τετραγωνικό οικοδόμημα με ταφικά διαμερίσματα. Ο χώρος χρησίμευε σαν μινωικό νεκροταφείο, αλλά και σαν τόπος λατρείας των νεκρών. Εδώ, ανάμεσα σε άλλα πολύτιμα ευρήματα, ανακαλύφθηκε το υπέροχο χρυσό εξάρτημα περιδέραιου με τις δυο μέλισσες, σύμβολο γονιμότητας ,στην μητριαρχική μινωική Κρήτη του 17 ο αιώνα π.χ, που κοσμεί το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Αποτελεί ένα κομψότατο δείγμα της μινωικής μεταλλοτεχνίας, δουλεμένο με πολλή λεπτομέρεια και επιδεξιότητα. Το θαυμάσιο χρυσό περίαπτο αποτελείται από δύο μέλισσες σε αντιθετική θέση που συγκρατούν ανάμεσα στα πόδια τους ένα δίσκο, πιθανόν κηρήθρα. Πάνω στα κεφάλια τους μία θήκη από χρυσά σύρματα περικλείει μία μικρή σφαίρα, ίσως σταγόνα μελιού, ενώ απ τα φτερά τους κρέμονται μικροί δίσκοι. Όλες οι προηγμένες τεχνικές της κοσμηματοτεχνίας της εποχής χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του: έκκρουστη τεχνική και εγχάραξη για τη διαμόρφωση των σωμάτων, λεπτότατη κοκκιδωτή στην κηρήθρα και στις λεπτομέρειες του σώματος, συρματερή στο κλουβί της κορυφής.  Οι δυο αυτές μέλισσες που πολλοί τις λένε "ερωτευμένες", αποτελούν τους πιο αξιόπιστους μάρτυρες της σχέσης που είχε ο Κρητικός με τη μέλισσα. Στη εκατοντάπολη Κρήτη όπως την αναφέρει ο Όμηρος και καταπράσινη πριν καταστραφεί από το ηφαίστειο της Σαντορίνης, όπου η Γόρτυνα π.χ ήταν μια πόλη με 150,000 κατοίκους εκείνη την εποχή το μέλι ήταν ένα από τα προϊόντα που μαζί με το κρασί και το λάδι αντάλλασσαν οι μινωίτες με χρυσό και ελεφαντόδοντο και έφτιαχναν αυτά τα αριστουργήματα.  Ένα χρυσό ακόμα κόσμημα βρέθηκε πρόσφατα σε ασύλληπτο τάφο στην αρχαία Ελεύθερνα στο Ρέθυμνο της Κρήτης το κόσμημα αυτό απεικονίζει μια δαιδαλική θεά-μέλισσα. Παρά το μικρό μέγεθός του (ύψος 2-3 εκατοστά) είναι ευδιάκριτη η μορφή της γυναίκας με φενάκη (περούκα), όπως επίσης τα χέρια της-στήμονες, που κρατούν τους μαστούς της, το σώμα της μέλισσας και τα φτερά της στολισμένα με τοσοδούλικα υπέροχα λουλούδια. Όταν το αντιστρέψεις βάζοντας το επάνω κάτω, η θεά εξαφανίζεται και εμφανίζεται ένα ωραιότατο άνθος, ένας κρίνος. Πρόκειται για ένα αντικείμενο αμφίσημο, για έναν «γρύλο», όπως το λένε στην Κρήτη.  Στη Μινωική εποχή πρόσφεραν κρασί και μέλι στις θυσίες. ΑΡΧΑΙΑ ΙΝΔΙΑ  Στο ιερό βιβλίο της ζωής των αρχαίων Ινδών २०००-३०००π.Χ αναφέρεται ότι η ζωή παρατείνεται όταν στην καθημερινή δίαιτα υπάρχει το γάλα και το μέλι. ΑΡΧΑΊΑ ΚΙΝΑ |
Στην αρχαία Κίνα το μέλι περιγράφεται στο βιβλίο των τραγουδιών Shi Jing, το οποίο είναι γραμμένο τον 6 0 αιώνα π.χ . Σύμφωνα με το κινέζικό γράψιμο , το μέλι δραστηριοποιείται στην Ιατρική και επηρεάζει το στομάχι και την σπλήνα . Ανήκει στο θετικό χαρακτήρα του Γιανγκ και στον τριπλό ρόλο του μεσημβρινού υγείας (Shaoyang)
Κεντρική και Νότια Αμερική
Στην Κεντρική και Νότια Αμερική , το μέλι έχει χρησιμοποιηθεί πολύ πριν τον Κολόμβο. Οι μέλισσες θεωρούνται ως ένα θεϊκό δώρο και ήταν επίσης ένα σημάδι της γονιμότητας που χορηγείται από τους θεούς.
Η Αφρική έχει επίσης μακροχρόνια παράδοση στην Χρήση του μελιού από τους αναπτυγμένους πολιτισμούς της Μεσογείου μέχρι και τους υπανάπτυκτους πολιτισμούς στο εσωτερικό και στο νότο.Πρόσφατα ανακαλύφτηκε ότι η καταγωγή των μελισσών Apis melifere προέρχεται από την καρδιά της Αφρικής .
Καπάκι από 3.000 ετών κυψέλη,σε αρχαίο μελισσοκομείο στο βόρειο Ισραήλ.
Ο φτερωτός Αρισταίος, λεπτομέρεια από μελανόμορφο αμφορέα του 540 π.Χ.)
Οι Θεοί του Ολύμπου τρέφονταν με νέκταρ και αμβροσία. Ο Ησίοδος και ο Πίνδαρος αναφέρουν ότι ο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα θεού της μουσικής και της αρμονίας, και της Κυρήνης, κόρης του βασιλιά των Λαπιθών Υψέα, ήταν ο εισηγητής της καλλιέργειας των μελισσών, του σταφυλιού και της ελιάς, ο προστάτης των βοσκών και των κυνηγών, θεράποντα της ιατρικής και της μαντικής.Το αρχαιότερο λοιπόν πρόσωπο που εμφανίζεται στην μελισσοκομία είναι αυτό του Αριστέα πρόκειται για την πιο αινιγματική μορφή της αρχαίας ελληνικής λαϊκής θρησκείας και υπήρξε η κυριότερη μορφή του μυθολογικού κύκλου της Κέας.
Ο Αρισταίος γεννήθηκε στην Αφρική στα παλάτια της Λιβύης από εκεί μόλις γεννήθηκε τον πήρε ο Ερμής και τον πήγε στη Γαία και στις Ώρες για να τον αναθρέψουν ( σύμφωνα με τον μύθο) έσταζαν στα χείλη του βρέφους νέκταρ και αμβροσία για να γίνει αθάνατος.Όταν μεγάλωσε οι μούσες τον δίδαξαν την μαντική και την ιατρική,από τις νύμφες διδάχθηκε την μαζί με τις άλλες τέχνες και την μελισσοκομία. Πρώτος σταθμός του Αρισταίου είναι η Κέα όπου μύησε τους κατοίκους του νησιού στη μελισσοκομία. Έτσι, ο Αρισταίος υπήρξε για τους ανθρώπους και μάλιστα για τους κατοίκους της Κέας, ο πρώτος εφευρέτης μιας σειράς από χρήσιμες τέχνες, κυριότερη από τις οποίες ήταν η εκτροφή μελισσιών. Ο Αρισταίος και η μέλισσα θα γίνουν τα βασικά σύμβολα της Κέας και θα απεικονισθούν στα νομίσματα της Τουλίδας, της Καρθαίας και της Κορησίας. Ο μύθος του Αρισταίου μαρτυρεί την ύπαρξη εντατικής μελισσοκομίας κατά την αρχαιότηταΣτους ιστορικούς χρόνους συναντούμε συγγράμματα του Ιπποκράτη, του Αριστοτέλη και του Δημόκριτου που αναφέρονται στις ευεργετικές ιδιότητες του μελιού στην υγεία και τη μακροζωία, ενώ ο Πυθαγόρας και οι οπαδοί του είχαν το μέλι ως την κύρια τροφή τους.
Το μέλι διαδραμάτισε πάντοτε σημαντικό ρόλο σε όλες τις θρησκευτικές γιορτές και ειδικά στις νεκρώσιμες τελετές.Σε μία συγκινητική σκηνή από την Ιλιάδα του Ομήρου, η νύμφη Θέτιδα χρησιμοποιεί αμβροσία και νέκταρ για να διατηρηθεί το σώμα του νεκρού πολεμιστή Πάτροκλου που ήταν ο πιο αγαπητός φίλος του γιου της Αχιλλέα.
Πίστευαν πως έχει αντισηπτικές και φαρμακευτικές ιδιότητες και για τον λόγο αυτόν το χρησιμοποιούσαν για να ταριχεύουν τους νεκρούς τους. Αναφέρεται δε πως η σωρός του Μεγάλου Αλέξανδρου ταριχεύτηκε με αυτό τον τρόπο.
Οι αρχαίοι Έλληνες το θεωρούσαν αντιγηραντικό .Το μέλι θεωρείται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η φυσική εκείνη τροφή, που έχει για τον ανθρώπινο οργανισμό μεγάλη θρεπτική αξία. Από τον Όμηρο μέχρι τον Ιπποκράτη, τον Διοσκουρίδη τον πατέρα της φαρμακευτικής, και από τον Πυθαγόρα μέχρι τον Αριστοτέλη το μέλι αναφέρεται ως υψηλής αξίας τροφή με ιδιότητες που βοηθούν στην καλή υγεία του οργανισμού. Η επιστήμη έχει επιβεβαιώσει αυτές τις διαπιστώσεις.
Από την αρχαία Ελλάδα υπάρχει πληθώρα μυθολογικών αναφορών και ευρημάτων σε αγγεία κυρίως του 6ου αιώνα π.Χ. που μαρτυρούν την μεγάλη σημασία του μελιού στην καθημερινή ζωή, ως τρόφιμο αλλά και ως θεραπευτικό μέσο. Στις Μυκηναϊκές πινακίδες της Γραμμικής Β ανάμεσα στα άλλα προϊόντα βασικής διατροφής αναφέρεται και το μέλι.
Στους θεούς οι αρχαίοι ΄Ελληνες πρόσφεραν μέλι, κρασί, δημητριακά, καρυκεύματα, λάδι, μαλλί, τυρί, σφάγια ζώων, υφάσματα, χρυσά αγγεία.Σύμφωνα με το μύθο η Μέλισσα ήταν μια γριά ιέρεια την οποία η θεά Δήμητρα μύησε στα μυστήρια της.
Με μέλι ανατράφηκε ο Δίας από τη νύμφη Μέλισσα στο Δικταίο Άντρο.
Η θεά Ήρα, που αντιπροσωπεύει τα αιώνια νιάτα, προσφέρει μέλι στους θεούς για να μη γεράσουν. Οι θνητοί σε διάφορα μυστήρια προσφέρουν μελόπιτες στον Άδη, για να τους χαρίσει υγεία και ευεξία.
Ο θεός Πάνας, γιος του Ερμή, ήταν θεός των δασών και των βοσκών της Αρκαδίας. Ζούσε στα βουνά και στα δάση, περιφερόταν στα βοσκοτόπια, περιποιόταν τα κοπάδια, φρόντιζε για τα ζητήματα του κυνηγιού, προστάτευε τη μελισσοκομία και την αλιεία.
Ο Πυθαγόρας διαπιστώνει ότι το μέλι μπορεί να εξαφανίσει την κόπωση. Μετά από εντατική χειρωνακτική ή πνευματική εργασία λίγο μέλι μόνο του ή συνοδευμένο με γάλα ξεκουράζει τον ταλαιπωρημένο οργανισμό, δίνοντάς του νέες δυνάμεις. Κάθε γεύμα των μαθητών του Πυθαγόρα συνοδεύονταν από μια φέτα αλειμμένη με μέλι ή με μια κούπα μέσα στην οποία είχαν διαλύσει μια κουταλιά μέλι.
Η ροδοδάκτυλος Ηώ, σύμφωνα με τον Όμηρο, έτρεφε τους ήρωες με αμβροσία (γάλα και μέλι), για να τους κρατά ακμαίους, ενώ τον Απόλλωνα, που δε γνώρισε το θηλασμό από τη μητέρα του Λητώ, τον έθρεψε η Θέτις με μέλι.
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια εκθειάζει το μέλι και τις θεραπευτικές του ιδιότητες.
Ο περίφημος μάντης Ίαμος, εγκαταλελειμμένος από την ίδια του τη μητέρα, ανατράφηκε από δύο μεγάλα φίδια, που του έφερναν καθημερινά φρέσκο μέλι σε μια σπηλιά κοντά στον ποταμό Αλφειό.
Σύμφωνα με το μύθο, ο Ηρακλής πρόσφερε μελόπιτα στον Κέρβερο, για να τον αφήσει να περάσει στον Άδη.
Ο Αριστοτέλης (384-322 π.χ) πίστευε, ότι το μέλι παρατείνει τη ζωή. Είναι ο πρώτος στον κόσμο που έγραψε για την ζωή και την συμπεριφορά της μέλισσας από τα συγγράμματα του συμπεραίνουμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν δεξιοτέχνες στην μελισσοκομία.Τις παρατηρήσεις του ο Αριστοτέλης τις έκανε σε κυψέλες με κηρήθρες. Στα "Πολιτικά" περιγράφει με λεπτομέρειες την μελισσοκομική επιστήμη και υπογραμμίζει την σημασία του μελισσιού στην καλή ποιότητα του μελιού , επίσης υμνεί την ποιότητα του θυμαρίσιου μελιού.
Ο Ιπποκράτης, που πέθανε σε ηλικία 104 ετών, συνιστούσε το μέλι για τη θεραπεία πολλών ασθενειών. Σε συγγράμματα του αναφέρει ότι το μέλι κάνει πιο ζωηρό το χρώμα του ανθρώπου , ενώ εξαίρει την ευεργετική επίδραση του σε υγιείς και ασθενείς.
Ο γνωστός γιατρός , φιλόσοφος Γαληνός χρησιμοποιούσε το μέλι σαν θεραπευτικό μέσο με πολλαπλές ιδιότητες.
Στην "Ανάβαση" , τέταρτο βιβλίο του Ξενοφώντος , υπάρχουν περιγραφές για την κυψέλη , τη βασίλισσα και την μέλισσα.
Η μέλισσα ήταν σύμβολο της Εφέσου αποτυπωμένη στα νομίσματα της ακμής της.
Οι παιδαγωγοί της Σπάρτης αποσύρονταν με του εφήβους στρατιώτες για ένα μήνα στον Ταΰγετο ,όπου ζούσαν τρεφόμενοι αποκλειστικά με μέλι (μήνας του μέλιτος).
Η μέλισσα χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο του αποικισμού επειδή οι μέλισσες πετάνε από άνθος σε άνθος , σύμβολο της έμπνευσης για την γλυκιά του γεύση και την μεθυστική δύναμη , ενώ ο Πίνδαρος αποκαλεί την Πυθία "Δελφία μέλισσα"
Το μέλι ήταν μια από τις βασικές τροφές που αφιερωνόταν προς εξευμενισμό των θεών .Στη Λ ραψωδία της Ιλιάδος η Εκαμήδη ετοιμάζει ένα ορεκτικό για τον βασιλιά της Πύλου Νέστορα όπου σερβίρει Πρύμνειο κρασί και το συνοδεύει με ένα πιάτο που αποτελείται από κρεμμύδια , μέλι , ψωμί και τυρί.
Στην Οδύσσεια (στίχος, Κ-519) αναφέρεται το «Μελίκρατον» που ήταν κράμα μελιού και γάλακτος το οποίον έπιναν ως εκλεκτό ποτό καθώς επίσης (στίχος, Υ-168) ότι οι ορφανές κόρες του Πίνδαρου τρέφονταν από την Θεά Αφροδίτη με τυρί, μέλι και οίνο. Με την ίδια τροφή η μάγισσα Κίρκη σαγήνευσε τους συντρόφους του Οδυσσέα (στίχος, Κ-213).
Ο μεγάλος νομοθέτης των Αθηναίων, Σόλων (640-558 π.Χ.) θέσπισε διάφορα νομοθετικά μέτρα για την μελισσοκομία της εποχής εκείνης. Ένα μέτρο το οποίο αποδεικνύει την ύπαρξη μελισσοκομικών επιχειρήσεων και το οποίο ρυθμίζει και καθορίζει τις αποστάσεις μεταξύ των μελισσοκομείων είναι το εξής: «Μελισσών σμήνη καθιστάμενα απέχειν των υφ’ ετέρου πρότερον ιδρυμένων πόδας τριακοσίους» [Πλουτάρχου: Βίος Σόλωνος].
Ο Ησίοδος αναφέρει τους «Σίμβλους», όνομα που έδιναν στις κυψέλες της εποχής εκείνης. Αν και δεν είναι απόλυτα γνωστό το είδος των κυψελών αυτών, είναι βέβαιο πως ήταν κατασκευασμένες από ανθρώπους για την εκτροφή των μελισσών.
Ο Δημόκριτος ο οποίος έζησε περισσότερα από 110 χρόνια, απέδωσε την μακροβιότητά του στο μέλι, λέγοντας ότι το προϊόν αυτό βοηθά τον μεσήλικα να διατηρεί νεανικό σφρίγος. «Χρειάζεται τα μεν έσωθεν του σώματος να διαβρέχονται δια μέλιτος, τα δε έξωθεν δια ελαίου» έλεγε ο πατέρας της ατομικής θεωρίας.
Δημόκριτος
Σύμφωνα με το μύθο ο Δημόκριτος όντας σε βαθιά γεράματα ήθελε να αυτοκτονήσει με αποχή από την τροφή. Επειδή , όμως ήταν οι ημέρες των Θεσμοφοριών και οι γυναίκες της οικογένειας ήθελαν να τις γιορτάσουν , τον παρακάλεσαν να αναβάλει το θάνατο του για λίγες μέρες . Διέταξε τότε να φέρουν κοντά του ένα αγγείο με μέλι και έζησε ώσπου να περάσουν οι γιορτές , μόνο με την μυρωδιά του μελιού . Όταν πέρασαν οι μέρες , παραδόθηκε στον θάνατο.Στην αρχαία Αθήνα χρησιμοποιούνταν η μονόστομη οριζόντια πήλινη κυψέλη.Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στην επιφάνεια μαζί με τις πήλινες κυψέλες και έναν μεγάλο αριθμό δακτυλίων που όπως αποδείχθηκε στην πορεία, αποτελούσαν προεκτήματά τους. Συγκεκριμένα, η αύξηση μήκους που πρόσδιδαν στο κυρίως σώμα, έδιναν την ευκαιρία στις μέλισσες να κτίσουν επιπλέον δύο έως τρεις κηρήθρες. Βέβαια, αυτό επιτυγχάνονταν μόνο στην περίπτωση που και υπόλοιπες ήταν κτισμένες παράλληλα με το στόμιο της κυψέλης. Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι μελισσοκόμοι της Αττικής, κατείχαν εκείνη την εξειδικευμένη γνώση, ώστε να προτρέπουν τις μέλισσές τους να κτίζουν κηρήθρες παράλληλα ως προς το στόμιο. Ίσως, με την χρήση τεμαχίων κηρήθρας πριν την τοποθέτηση του σμήνους. Ήταν, λοιπόν μια συνειδητή επιλογή, προκειμένου να τρυγήσουν αυτές, χωρίς καπνό σε αντίθεση με την κυρίως κυψέλη. Με τον τρόπο αυτό, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια νέα εξαιρετική ποιότητα του φημισμένου τους μελιού, χωρίς την αλλοίωση που επιφέρουν ουσίες από τον καπνό ," Άκαπνο μέλι ".Ενώ, το παραγόμενο αυτό μέλι, πιθανότατα, θα έχαιρε υψηλότερης τιμής από την ήδη υψηλή τιμή που πωλούνταν στις αγορές της εποχής.
Σύμφωνα με το μουσουλμανικό ιερό βιβλίο το κοράνι στα 16 κεφάλαια που αναφέρεται στις μέλισσες συνιστά το μέλι ως υγιεινή διατροφή αλλά και ως φάρμακο ο προφήτης Μωάμεθ κηρύττει "το μέλι είναι μια θεραπεία για όλα τα δεινά" συμβούλευσε ακόμα τους οπαδούς του να "Χρησιμοποιήστε τα δύο, Μέλι και Κοράνιο" Ορισμένοι οπαδοί του Ισλάμ έχουν το μέλι ως φυλαχτό.
Βίβλος Στο Ισραήλ μια χώρα όπου ρέει γάλα και μέλι , το μέλι παίζει σημαντικό ρόλο στην Παλαιά Διαθήκη , όπου αναφέρεται ακόμη και 54 φορές . Υπήρξε μια σημαντική δήλωση του βασιλιά Σολομώντα "φάτε το μέλι , διότι είναι καλό για το σώμα " στην "κενή διαθήκη" διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην ανάσταση του Χριστού.
Ο Μωυσής οδήγησε τους ανθρώπους του στη «γη του γάλακτος και του μελιού.
Στις αρχές του Χριστιανισμού, το μέλι είχε ένα βαθύ μυστηριακό νόημα . Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν στην έρημο, έζησε μόνο με μέλι και ακρίδες. Οι μέλισσες ήταν σεβαστές κυρίως λόγω της ικανότητάς τους να παράγουν κερί και επομένως να παρέχουν φως, σε πολλές περιπτώσεις για τις θρησκευτικές πρακτικές. Πριν από την έλευση του ηλεκτρικού ρεύματος, τα κεριά ήταν σημαντικά για τον φωτισμό. Σε πολλές θρησκείες, τα κεριά χρησιμοποιούνται ακόμη για την τελετουργία . Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρεί τη μέλισσα ως παράδειγμα ευσέβειας και πιστεύεται ότι το κερί είναι "καθαρό " γιατί παράγεται από παρθένες - δηλαδή εργάτριες μέλισσες που δεν ζευγαρώνουν . Πολλά μοναστήρια και μοναχοί ασχολήθηκαν με τις μέλισσες για να εξασφαλίσουν το κερί που είχαν ανάγκη για τις εκκλησίες. Η Καθολική Εκκλησία εξακολουθεί να απαιτεί ότι τα κεριά τους περιέχουν ένα ορισμένο ποσοστό καθαρό κερί μέλισσας .Αρχαία Ρώμη
Οι Ρωμαίοι ποιητές αναφέρουν συχνά το μέλι στους στίχους του όπως και σε κάποια ποιήματα του Βιργίλιου. Κατά την περίοδο της βασιλείας του Ιούλιου Καίσαρα, το μέλι χρησιμοποιείται ως νόμιμο χρήμα στα ταμεία . Στο πρώτο αιώνα μ.Χ. Η περίφημη γαστρονόμος Apikus έγραψε μια σειρά βιβλίων με συνταγές, από τις οποίες οι μισές περιλαμβάνουν το μέλι.«Προετοιμασία Ιατρικής με μέλι"
Φύλλο από μια αραβική μετάφραση των
Materia Medica του Διοσκουρίδη
(AD 1225 Βαγδάτη, Ιράκ)
Ο Διοσκουρίδης , ένας Έλληνας γιατρός που ταξίδεψε ως χειρουργός με τα στρατεύματα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα, που συνέταξε το De Materia Medica γύρω στο 77 μ.Χ.. ήταν η πρώτη κλασική πηγή της σύγχρονης βοτανικής ορολογίας και από τα κορυφαία φαρμακευτικά κείμενο, μέχρι και τον 15ο αιώνα. Ο Διοσκουρίδης περιέγραψε τα φάρμακα και τα διαιτητικά αξία των παραγώγων των ζώων, όπως το γάλα και το μέλι . Διοσκουρίδης αναφέρει ότι το μέλι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία για το έλκος του στομάχου, ,για τις αιμορροΐδες, και για να σταματήσει ο βήχας. . "Το Μέλι ανοίγει τα αιμοφόρα αγγεία και προσελκύσει την υγρασία. Χρησιμοποιείται για τα νωπά τραύματα και είναι πολύ καλό για τις βαθιές και βρώμικες πληγές. Το μέλι όταν αναμειγνύεται με αλάτι μπορεί να πέσει μέσα σε ένα πονεμένο αυτί. Θα μειώσει τον πόνο και το πρήξιμο του αυτιού. Θα σκοτώσει τις ψείρες, εάν προσβληθεί το δέρμα των παιδιών. Μπορεί επίσης να βελτιώσει την όραση. Γαργάρα με μέλι για τη μείωση του οιδήματος των αμυγδαλών . Για το βήχα πίνουμε ζεστό μέλι και ανακατεύουμε με ροδέλαιο "
Διοσκουρίδης, De Materia Medica, 15ος . Μονή Ιβήρων, Άγιον Όρος, Ελλάδα.
Μεσαιωνική Μελισσοκομία
Ο ρωμαιοκαθολικός άγιος Αμβρόσιος δήλωσε, "Ο καρπός των μελισσών το μέλι είναι επιθυμητό από όλους και είναι εξίσου γλυκιά και σε βασιλείς και σε ζητιάνους και δεν είναι μόνο ευχάριστο αλλά και υγιεινό , γλυκαίνει το στόμα και θεραπεύει τις πληγές. "
Οι Χριστιανοί κατά τον Μεσαίωνα, σε πολλές πράξεις πίστης, επηρεάστηκαν από το μέλι όπως του Αγίου Αμβροσίου, που παρουσιάστηκε με κυψέλες.Το Μεσαίωνα , στην Ευρώπη τα ζαχαροκάλαμα δεν ήταν ακόμα γνωστά ούτε τα ζαχαρότευτλα δεν είχαν ακόμη χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ζάχαρης . Έτσι, η χρήση του μελιού ήταν ο μόνος τρόπος για να γλυκάνουν τρόφιμα ή ποτά στη μεσαιωνική Ευρώπη. Το Μέλι, επίσης, ήταν (και εξακολουθεί να είναι) ένα από τα κύρια συστατικά του υδρομελιού, που τον 12ο αιώνα ήταν ίσως το πιο δημοφιλές ποτό στη Γερμανία και τη βόρεια εδάφη, όπου το κρασί ήταν ακόμα ακριβό . Έτσι, το μέλι ήταν στην υψηλή ζήτηση και οι μελισσοκόμοι, αν και οδηγεί σε μια κάπως απομακρυσμένη ζωή, ήταν σεβαστοί .
Το μέλι και το κερί είχαν υψηλή ζήτηση και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ένα πλήθος πράγματα. . Κερί χρησιμοποιήθηκε για τα κεριά, κυρίως για τις εκκλησίες, παρεκκλήσια και άλλους χώρους με μικρή κυκλοφορία του αέρα. .
Το μέλι και το κερί είχαν υψηλή ζήτηση και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ένα πλήθος πράγματα. . Κερί χρησιμοποιήθηκε για τα κεριά, κυρίως για τις εκκλησίες, παρεκκλήσια και άλλους χώρους με μικρή κυκλοφορία του αέρα. .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου